#topotami, #ekloges2015, #metanastefsi Ακολουθεί το βασικό κείμενο της ομιλίας μου στην εκδήλωση του ποταμιού για την διοικητική μεταρρύθμιση το Σάββατο 10/01/2014 στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. 
Οι καλοί διοικητικοί μηχανισμοί δοκιμάζονται και αποδεικνύουν την αξία τους σε δύσκολες συνθήκες και ανώμαλους δρόμους. Σαν αυτούς, από τους οποίους φτάνουν οι μετανάστες στην Ελλάδα. Διοικητική μεταρρύθμιση και μετανάστευση, λοιπόν. 

Και για να μιλήσουμε απλά, ας συμφωνήσουμε ότι έχουμε έναν προορισμό : την υλοποίηση της πολιτικής μας. Δηλαδή, να ασκήσουμε τέτοια μεταναστευτική πολιτική ώστε να πετύχουμε την κοινωνική ένταξη των μεταναστών με ταυτόχρονη παραγωγή κοινωνικού πλούτου, οικονομικού και πολιτισμικού για όλους. Προορισμός μας κοινωνική συνοχή και ανάπτυξη λοιπόν. Ας διαλέξουμε ότι θα πάμε οδικώς, πατώντας τα πόδια μας με ρεαλισμό στο έδαφος και όχι με υπόγειες διαδρομές σκοπιμοτήτων ή πετώντας στα σύννεφα μακριά από τον πραγματικό κόσμο. Πώς θα φτάσουμε, λοιπόν, με ασφάλεια και ταχύτητα στον προορισμό μας ;

Πρώτα, χρειαζόμαστε ένα καλό οδικό δίκτυο στο οποίο μπορείς να κινείσαι χωρίς να αγωνιάς πάνω από ένα προηγμένο gps ή έναν ταξιδιωτικό χάρτη γεμάτο ψιλά γραμματάκια. Με άλλα λόγια, χρειάζεσαι ένα σαφές, απλό και συνεκτικό νομοθετικό πλαίσιο. Σήμερα, μετά την υιοθέτηση του περιβόητου Κώδικα για τη Μετανάστευση και την Κοινωνική ένταξη, ισχύουν ακόμη άλλοι 15 νόμοι και 30 ερμηνευτικές εγκύκλιοι για τη μετανάστευση, υπάρχουν ακόμη 26 κατηγορίες αδειών διαμονής και εργασίας  και η λίστα μόνο των δικαιολογητικών που απαιτούνται κατά περίπτωση γεμίζουν 38 ολόκληρες σελίδες. Αυτό σημαίνει απλά ότι ο μετανάστης χάθηκε στον δρόμο και παράλληλα χάθηκαν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιώτες που υποχρεούνται να εφαρμόζουν το νομικό λαβύρινθο. Μόνο τον τελευταίο χρόνο έφθασαν στις Εισαγγελίες της χώρας μερικές εκατοντάδες υποθέσεις για παράβαση καθήκοντος ανύποπτων υπαλλήλων που δεν κατάφεραν να ελέγξουν τη νομιμότητα των αδειών παραμονής και εργασίας αλλοδαπών στη χώρα μας. Το ίδιο το κράτος γράφει νόμους και μετά δεν μπορεί να διαβάσει τα γράμματά του. Στην καλύτερη περίπτωση, αν κανείς μπορεί με επιείκεια να το θέσει έτσι, αυτός που κέρδισε είναι ο αναγκαίος δικηγόρος. Συνήθως, οι κερδισμένοι είναι τα κυκλώματα σύγχρονης δουλεμπορίας και εκμετάλλευσης μεταναστών, η εγκληματικότητα, η φτώχεια και η κοινωνική αποδόμηση με όλες τις αυτόματες συνέπειες στον κρατικό προϋπολογισμό, την αγορά εργασίας και κυρίως την αξιοπρέπεια και τον άνθρωπο. Όταν ο δρόμος με την άσφαλτο είναι μεγάλος και έχει πολλές διακλαδώσεις και στροφές, γιατί να μην κόψεις δρόμο από τον χωματόδρομο ; Πιο εύκολη η παρανομία όταν πρέπει να επιβιώσεις στην πολυνομία. Ας λύσουμε το θέμα οριστικά : τα παραδείγματα της Ιρλανδίας, της Ολλανδίας, της Μεγάλης Βρετανίας ακόμη και της Ισπανίας υιοθετούνται ως βέλτιστες πρακτικές  νομοθέτησης από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας και την Unesco. Κατηγορίες αδειών διαμονής και εργασίας που μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και δικαιολογητικά που μετριούνται στα  δάχτυλα των δύο. Μειώνουμε στο 1/3 το διοικητικό κόστος αυξάνουμε κατά 53% την ταχύτητα της διαδικασίας υποδοχής. Φαίνεται πως οι λύσεις υπάρχουν και είναι ακριβώς εδώ, στα χέρια μας.

Αλλά, τώρα που φτιάχνουμε το δρόμο είναι σίγουρο ότι θα χρειαστούμε και ένα καλό αυτοκίνητο με έναν καλό κινητήρα που τα ελατήριά του δε θα πετάγονται και οι τροχαλίες του θα συνεργάζονται μεταξύ τους, δε θα σταματούν και δε θα σκοντάφτουν. Χρειαζόμαστε, δηλαδή, έναν καλά οργανωμένο, αποτελεσματικό και όχι δαπανηρό διοικητικό μηχανισμό παροχής υπηρεσιών. Συνεκτική  και αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική με ευελιξία στις μεταβαλλόμενες διεθνείς συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει με κατακερματισμένες και αποσπασματικές δράσεις. 

Μέσα σε αλαλαγμούς  και με τη μέθη του αίματος ξεκίνησαν οι προεκλογικές εκστρατείες. 
Ο Σύρριζα κραδαίνει τα όπλα και με οργή ετοιμάζεται να επαναστατήσει. Κατέρχεται στις δημόσιες αντιπαραθέσεις με ανθρωποφάγο διάθεση. Τόση που σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος είναι αλήθεια αυτός που φοβάται. Είναι γνωστό ότι στις συγκρούσεις αγριότερος είναι ο αήθης, ο πανικόβλητος και ο απελπισμένος. Φαίνεται πως η πείνα της εξουσίας από τη μια, οι εσωτερικές συγκρούσεις και ο πανικός της ευθύνης για την διακυβέρνηση από την άλλη είναι μείγμα που παράγει παροξυσμό διαρκείας. 
Η  συγκυβέρνηση αγωνίζεται να ξεπεράσει σε ένταση τις κραυγές και απαντά στην αγριότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης με όπλο τον τρόμο. Τα πανηγυρικά σημαιάκια της ανεμίζουν ξεφτισμένα  και με λίγη πειθώ, τα παράσημα στις στολές  αποδείχθηκαν γρήγορα ψεύτικα και ο στρατός της, με χαμηλό το ηθικό επιστρατεύει το έσχατο όπλο : μπορεί η Ελλάδα ακόμη να σύρεται αλλά υπάρχει. Υπάρχει και μας το χρωστάει. Και ας αποδειχθήκαμε λίγοι, άδικοι και άτολμοι, εσείς ακόμη αντέχετε και μας  χρειάζεστε για να αντέχετε. Χειρότερα από ποτέ, αλλά ακόμη εκεί.
Φαίνεται πως κανείς δεν έχει καταλάβει ότι και στο τέλος αυτού του πολέμου, όταν οι αριθμοί των ποσοστών και των βουλευτικών εδρών θα έχουν πια γραφεί, δεν θα μετράμε τους νικητές και τους ηττημένους. Θα κληθούμε να μετρήσουμε, όπως σε όλους τους πολέμους, τα εύκολα θύματα : τους  Έλληνες και τους πολλούς. 
Αλλά λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους στρατάρχες και τα επιτελεία τους. Φαίνεται πως σε αυτό τον πόλεμο δε θα βρουν εύκολα θύματα στην κοινωνία. Γιατί πολεμούν ερήμην της:  οι Έλληνες ούτε διάλεξαν τον εκλογικό πόλεμο ούτε πολεμούν μαζί τους. Έχουν τις δικές τους σκληρές καθημερινές μάχες.  Και παίρνοντας απόσταση από τον πετροπόλεμο, κοιτάζουν ήδη ανάμεσά τους ένα καινούριο Ποτάμι που ρέει.

Ζωή Αποστολοπούλου

Η Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη και επέτειος της υιοθέτησης της Διεθνούς Συνθήκης για την Προστασία των Δικαιωμάτων όλων των Μεταναστών Εργατών και των μελών των Οικογενειών τους, βρίσκει την Ελλάδα να επιδεικνύει με αμηχανία την ταυτότητά της. Πρόσφατα υιοθετεί τον Κώδικα για τη Μετανάστευση και την Κοινωνική ένταξη με τον οποίο προσπαθεί όψιμα να οργανώσει την διοικητική διαχείριση των ανθρώπων που έρχονται ως μετανάστες στην Ελλάδα, ενοποιώντας τους 20 νόμους, τα 6 Προεδρικά Διατάγματα και τις 42 κανονιστικές πράξεις που ρύθμιζαν τις ζωές τους. Την ίδια ώρα, ο Συνήγορος του Πολίτη δέχεται με πολλαπλασιαστικούς ρυθμούς καταγγελίες για διακριτική και απάνθρωπη μεταχείριση και η Διεθνής Αμνηστία, σε πρόσφατη έκθεσή της,  υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να μεταχειρίζεται τους παράτυπους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο ως εγκληματίες και να εγκαταλείψει τις απαράδεκτες πρακτικές κράτησης. 

Οι συγκυβερνώντες δηλώνουν, σήμερα, πλήρως ικανοποιημένοι από τον απολογισμό των προσπαθειών τους ενώ, άλλοι απερίσκεπτα φωνάζουν ότι οι λύσεις βρίσκονται στην ολοκληρωτική απαγόρευση εισόδου ή στην άνευ όρων υποδοχή μεταναστών. Άπαντες, κατ’ ουσίαν, απέχουν πολύ από το να επιτύχουν το ζητούμενο: την ομαλή κοινωνική ένταξη ανθρώπων μέσα σε ανθρώπους και την παραγωγή κοινωνικού πλούτου. 

Απέναντι στις πολιτικές που εξαντλούνται στην επίδειξη αυταρέσκειας και στη ρηχή παραγωγή συνθημάτων εσωτερικής κατανάλωσης, παραμένει απολύτως αναγκαία η ουσιαστική, υπεύθυνη και ρεαλιστική άσκηση μεταναστευτικής πολιτικής, με αποτελεσματικούς, ευέλικτους, συνεκτικούς και ταχείς διοικητικούς μηχανισμούς σε εθνικό επίπεδο και αλληλέγγυο πολιτικό σχεδιασμό σε ευρωπαϊκό. Σε αυτή την κρίσιμη συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει στην Ευρώπη για την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου και μετανάστευσης, δεν έχουμε το περιθώριο να προσέλθουμε για ακόμη μία φορά απροετοίμαστοι και αμήχανοι.

Ζωή Αποστολοπούλου

Η συζήτηση για την ανάγκη αναμόρφωσης των θεσμών της δημοκρατίας δεν είναι καινούρια ούτε στην Αμερική ούτε στη γηραιά μας ήπειρο. Είναι, όμως, σχεδόν ανύπαρκτη στην Ελλάδα.
Όντας στην Ουάσιγκτον την προηγούμενη εβδομάδα, επιδίωξα να ακούσω από κοντά τον Larry Lessig, καθηγητή Δικαίου και Ηγεσίας στη Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Harvard, μία από τις πιο ηχηρές και ενδιαφέρουσες φωνές των αμερικανικών δεξαμενών σκέψης  για την ανάγκη θεσμικής αναμόρφωσης της δημοκρατίας. 
Είναι ίσως γνωστές οι θέσεις του κατά της συστημικής και συστηματικής διαφθοράς  στην αμερικανική πολιτική, όπου τα κόμματα και οι υποψήφιοι χρηματοδοτούνται ανοιχτά με μεγάλα ποσά από ιδιώτες. O Lessig  ήταν από εκείνους που υποστήριξαν με σθένος ότι η δημοκρατία φαλκιδεύεται όταν οι χρηματοδότες,  που αποδεδειγμένα επηρεάζουν τις ασκούμενες πολιτικές, αντιστοιχούν μόλις στο 1% των αμερικανών πολιτών, ότι τα πολλά χρήματα από τους λίγους είναι ένα φίλτρο  που δεν αφήνει την πραγματική βούληση των πολιτών να φτάσει στην ενεργό πολιτική ζωή και ότι η λύση για την απελευθέρωση της δημοκρατίας από τον εσωτερικό στραγγαλισμό των λίγων οικονομικά ισχυρών είναι η χρηματοδότηση των πολιτικών από τους πολλούς με μικρά ποσά, το λεγόμενο small dollar public funding. Έτσι, αποφεύγονται τουλάχιστον οι εξόφθαλμες εξαρτήσεις από τα συμφέροντα και η δημοκρατία σώζει την αντιπροσωπευτική της ιδιότητα.
Την προηγούμενη Τετάρτη τον άκουσα να επιχειρηματολογεί πειστικά και για την ανάγκη να απαλλαγεί η δημοκρατία από μία ακόμη αποφρακτική δυσλειτουργία που την απειλεί θανάσιμα. Τον τρόπο επιλογής των υποψηφίων εκπροσώπων στα Κοινοβούλια. Η δυνατότητα χρηματοδότησης της προεκλογικής εκστρατείας αφενός και οι καλές σχέσεις με κλειστούς κομματικούς μηχανισμούς αφετέρου είναι τα καλύτερα εχέγγυα μίας επιτυχούς υποψηφιότητας για μία θέση στο Κοινοβούλιο. Και τα δύο, όμως, αυτά κριτήρια τα πληρούν πολύ λίγοι και όχι αναγκαία εκείνοι που θα επέλεγε η ευρεία βάση των πολιτών να καταγραφούν στα ψηφοδέλτια ως υποψήφιοι εκπρόσωποι της λαϊκής θέλησης. Χρηματοδότες και  κομματικές ηγεσίες στραγγαλίζουν και πάλι την δημοκρατία όταν προεπιλέγουν για τους πολίτες τους μελλοντικούς εκπροσώπους τους.  Λύση;  Οι υποψηφιότητες προτείνονται από τους πολίτες για τους πολίτες.
Στην Ελλάδα, όπου οι λέξεις διαφθορά, κομματοκρατία και πελατειακό κράτος κυριαρχούν στον δημόσιο διάλογο - φοβάμαι πολλές φορές στερημένες από την αναγκαία συνειδητοποίηση της προβληματικής τους -, κανείς δεν τολμά να ανοίξει μία αντίστοιχη συζήτηση. Ούτε οι φιλελεύθερες ούτε οι προοδευτικές δυνάμεις. Φαίνεται πως έτσι, αντιλαμβάνονται την ελευθερία οι μεν και την πρόοδο οι δε. Είναι αρκετό να παρατηρήσει κανείς με πόση καθυστέρηση και πόση πολιτική δειλία ανοίγει αυτές τις ημέρες, σχεδόν αμήχανα, η συζήτηση για την αναθεώρηση του Ελληνικού Συντάγματος.
Την ίδια ώρα, που τα επιτελεία των παλιών κομμάτων αναζητούν ακόμη στην παραδοσιακή μικροπολιτική το κεντρικό θέμα της συζήτησης και επαγγέλλονται ανεκπλήρωτες και απροσδιόριστες αλλαγές, επιστρατεύοντας πολλές φορές τις ίδιες λύσεις που οδήγησαν στο παθογενές παρελθόν μας, κάποιοι άλλοι επιμένουν για τις θεσμικές αλλαγές, χρηματοδοτούνται με κουπόνια και υιοθετούν μία πρωτόγνωρη διαδικασία κατάρτισης των ψηφοδελτίων ανά την Ελλάδα με βάση τις προτάσεις των πολιτών για τους ικανούς συμπολίτες τους. Μήπως όσοι μετ’ επιτάσεως φωνάζουν ότι είναι υπέρμαχοι της προόδου και  μιας σύγχρονης δημοκρατίας σε αυτή τη χώρα, θα μπορούσαν να διακόψουν για λίγο, για να κοιτάξουν πρώτα γύρω τους και μετά να κοιταχτούν στον καθρέφτη; 

Ζωή Αποστολοπούλου

Συνήθως, στον δημόσιο διάλογο ακούμε για την δύναμη της ψήφου μας. Και με τη συνθηματική αυτή έκφραση εννοείται ότι ψηφίζοντας, θα έχουμε λόγο στη ζωή μας, θα συγκαθορίζουμε τις εξελίξεις και θα είμαστε, τουλάχιστον την ημέρα των εκλογών, οι δυνατοί.  Δύο σημεία αξίζει να κατανοήσουμε για τη  χρήση του συνθήματος περί της δύναμης της ψήφου μας.

Το πρώτο είναι ότι, αν το δούμε προσεχτικά, στην ουσία, ο τρόπος που χρησιμοποιείται το σύνθημα για την δύναμη της ψήφου μας, απλώς εμπεδώνει την αντίληψη των πολιτικών μας ότι δυνατοί,  είμαστε μόνο την ημέρα των εκλογών. Διαλαλείται στη μέγιστη ένταση την προεκλογική περίοδο και  παύει αυτόματα μετά τις εκλογές. Επικοινωνιακά, αξιοποιείται από το πολιτικό μας σύστημα ως μία περιστασιακή τόνωση της αυτοπεποίθησής μας, μας ενθαρρύνει να αισθανόμαστε ότι είμαστε υπολογίσιμοι πολίτες και όχι πολιτικοί υπολογισμοί.

Στην πραγματικότητα, λίγο ενδιαφέρει το πολιτικό μας σύστημα να είμαστε ενεργοί και δυνατοί πολίτες τα υπόλοιπα 4 ή 5 χρόνια μέχρι τις επόμενες εκλογές. Καλύτερα να μην γνωρίζουμε πολλά, συνθλιβόμενοι κάτω από καθημερινές υποχρεώσεις, να μην προλαβαίνουμε να τα μάθουμε, και ακόμη καλύτερα, να μην μπορούμε ακριβώς να κατανοήσουμε όσα τελικά μαθαίνουμε. Καλύτερα, τις υπόλοιπες ημέρες που δεν έχουμε τη δύναμη της ψήφου να μην έχουμε ούτε τη δύναμη της γνώσης. Η ψήφος θα μπορεί έτσι, όταν έρθει η ώρα της, να χειραγωγείται ευκολότερα…

Το δεύτερο είναι ότι το δικαίωμα της ψήφου, δεν είναι πάντοτε η έκφραση της δύναμής μας. Η δύναμή μας αυτή  έχει με πολλούς παράγοντες  σχετικοποιηθεί : χειραγωγούμενη ενημέρωση, ελλιπής εκπαίδευση πολιτικής αγωγής, καλλιέργεια των πελατειακών εξαρτήσεων, εμπόριο παροχολογικής ελπίδας, εξουθένωση της πολιτικής συνείδησης.  Είναι, όμως, σίγουρο, ότι το δικαίωμα της ψήφου μας είναι η ευκαιρία μας να φανούμε δυνατοί. 

Και δυνατός, στην εκλογική αναμέτρηση  των Ευρωεκλογών της 25 Μαΐου στην Ελλάδα, σημαίνει ικανός να ελπίσει. Αυτή είναι  η δύναμη  που μας έχει αποστερήσει η νοσηρή επί δεκαετίες λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος. Η ικανότητα να διανοηθούμε, να ελπίσουμε και να πιστέψουμε ότι πέρα από τις εξαρτήσεις, τις κομματικές συμφωνίες, τις αφανείς συναλλαγές, την πολιτική ιδιοτέλεια και την γενικευμένη παρακμή της πολιτικής μας συνείδησης, μπορεί να υπάρξει η υπεύθυνη πολιτική στάση εκείνων που μπορούν να σκέπτονται  και να πράττουν χωρίς να εξαρτώνται, που ενδιαφέρονται πρωτίστως για έργα που μεγιστοποιούν την κοινωνική ωφέλεια, που αναγνωρίζουν ότι μόνο η ειλικρινής συνεργασία παράγει αξιοσημείωτα αποτελέσματα. Η δύναμή μας είναι η πίστη μας ότι υπάρχει και αυτή η άξια, η ικανή, η ελεύθερη Ελλάδα και η ελπίδα μας ότι αυτή η Ελλάδα μπορεί να ανορθώσει την αυτοεκτίμησή μας, να αναδομήσει με έργα την αξιοπρεπή παρουσία μας  στην υπόλοιπη Ευρώπη, να αξιοποιήσει και να επηρεάσει τις Ευρωπαϊκές Πολιτικές .

Αυτή τη φορά, ας μην αφήσουμε το πολιτικό κατεστημένο να ορίσει τη δύναμη της ψήφου μας. Ας το κάνουμε να μιλήσει  για την ψήφο των δυνατών.


Ζωή Αποστολοπούλου

Σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές παίξανε πολλοί το παιχνίδι του χαλασμένου τηλεφώνου των παιδικών μας χρόνων. Και από τις δύο γραμμές του τηλεφώνου : άλλα σκέπτεται η κοινωνία μας, άλλα άφησε να ακουστούν στις εκλογές και άλλα έφτασαν στα αυτιά των κομμάτων.
Στα αυτιά των κομμάτων έφτασε αυτό που ήθελαν μόνο να ακούσουν : η απήχηση της επικοινωνιακής τους πολιτικής. Αναλώνονται σε υπεραναλύσεις για τις επιλογές τακτικής και προσώπων και επιδίδονται σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να προβλέψουν το κομματικό τους μέλλον. Οι πολύπλοκοι κομματικοί μηχανισμοί καταλήγουν να τους μεταδίδουν με υποκειμενισμό τα μηνύματα της κοινωνίας, αλλοιωμένα και πάντοτε μέσα από το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος. Και, ως συνήθως, ξεχνούν ότι οφείλουν να εργάζονται για την κοινωνία και ότι την δική της αληθινή φωνή πρέπει να ακούνε για να μπορούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Η κοινωνία μας άφησε να ακουστεί αυτό που ένιωθε : πολλή απογοήτευση και πολλή οργή. Ο ένας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει και οι ακραίες αντιδημοκρατικές δυνάμεις ένιωσαν να ανακτούν την βίαιη δύναμή τους.
Είναι, όμως, καιρός να πούμε καθαρά, με τη σοβαρότητα του ενήλικα, όχι μόνο αυτά που νιώθουμε αλλά αυτά που σκεπτόμαστε ως κοινωνία. Ξέρουμε όλοι μας ότι η ψήφος μας είναι σοβαρό ζήτημα, δεν είναι σύνθημα που το πετάμε σε φέιγ βολάν ούτε ακραία κραυγή που εκτονώνει την οργή μας. Ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αναδεικνύουμε θα πρέπει να μπορούν να συνεργαστούν αύριο μεταξύ τους, για να παράγουν επιτέλους αποτελέσματα, πράγμα εξ ορισμού αδύνατο σε όσους δηλώνουν πολέμιοι της δημοκρατίας.  Ότι η δύσκολη πορεία της χώρας μέσα στην Ε.Ε. μπορεί να είναι ευδόκιμη, εάν εργαστούμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, είναι όμως αδύνατη εάν δεν στοιχίζεται με την θεμελιώδη ενωσιακή αρχή της δημοκρατίας. Ότι η οργή, όταν δε συνοδεύεται από δημιουργικές πρωτοβουλίες δεν λύνει τα προβλήματά μας, τα πολλαπλασιάζει και τα αναπαράγει. Όσο τα προβλήματά μας δε λύνονται γεννούν καινούρια οργή και εγκλωβιζόμαστε σε φαύλο κύκλο στείρας απελπισίας. 
Πρέπει τώρα πια, να προχωρήσουμε από την τυφλή οργή στη δημιουργική ευφυΐα και να ακούσουν καθαρά όλοι αυτό που πραγματικά είμαστε : αποφασισμένοι να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος με νέους άξιους ανθρώπους, συνεργασία, υπευθυνότητα και ρεαλισμό. Στο παιχνίδι αυτή τη φορά το τηλέφωνο δε θα είναι χαλασμένο.

Ζωή Αποστολοπούλου