Μέσα σε αλαλαγμούς και με τη μέθη του αίματος ξεκίνησαν οι προεκλογικές εκστρατείες.
Ο Σύρριζα κραδαίνει τα όπλα και με οργή ετοιμάζεται να επαναστατήσει. Κατέρχεται στις δημόσιες αντιπαραθέσεις με ανθρωποφάγο διάθεση. Τόση που σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος είναι αλήθεια αυτός που φοβάται. Είναι γνωστό ότι στις συγκρούσεις αγριότερος είναι ο αήθης, ο πανικόβλητος και ο απελπισμένος. Φαίνεται πως η πείνα της εξουσίας από τη μια, οι εσωτερικές συγκρούσεις και ο πανικός της ευθύνης για την διακυβέρνηση από την άλλη είναι μείγμα που παράγει παροξυσμό διαρκείας.
Η συγκυβέρνηση αγωνίζεται να ξεπεράσει σε ένταση τις κραυγές και απαντά στην αγριότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης με όπλο τον τρόμο. Τα πανηγυρικά σημαιάκια της ανεμίζουν ξεφτισμένα και με λίγη πειθώ, τα παράσημα στις στολές αποδείχθηκαν γρήγορα ψεύτικα και ο στρατός της, με χαμηλό το ηθικό επιστρατεύει το έσχατο όπλο : μπορεί η Ελλάδα ακόμη να σύρεται αλλά υπάρχει. Υπάρχει και μας το χρωστάει. Και ας αποδειχθήκαμε λίγοι, άδικοι και άτολμοι, εσείς ακόμη αντέχετε και μας χρειάζεστε για να αντέχετε. Χειρότερα από ποτέ, αλλά ακόμη εκεί.
Φαίνεται πως κανείς δεν έχει καταλάβει ότι και στο τέλος αυτού του πολέμου, όταν οι αριθμοί των ποσοστών και των βουλευτικών εδρών θα έχουν πια γραφεί, δεν θα μετράμε τους νικητές και τους ηττημένους. Θα κληθούμε να μετρήσουμε, όπως σε όλους τους πολέμους, τα εύκολα θύματα : τους Έλληνες και τους πολλούς.
Αλλά λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους στρατάρχες και τα επιτελεία τους. Φαίνεται πως σε αυτό τον πόλεμο δε θα βρουν εύκολα θύματα στην κοινωνία. Γιατί πολεμούν ερήμην της: οι Έλληνες ούτε διάλεξαν τον εκλογικό πόλεμο ούτε πολεμούν μαζί τους. Έχουν τις δικές τους σκληρές καθημερινές μάχες. Και παίρνοντας απόσταση από τον πετροπόλεμο, κοιτάζουν ήδη ανάμεσά τους ένα καινούριο Ποτάμι που ρέει.
Ζωή Αποστολοπούλου
Ο Σύρριζα κραδαίνει τα όπλα και με οργή ετοιμάζεται να επαναστατήσει. Κατέρχεται στις δημόσιες αντιπαραθέσεις με ανθρωποφάγο διάθεση. Τόση που σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος είναι αλήθεια αυτός που φοβάται. Είναι γνωστό ότι στις συγκρούσεις αγριότερος είναι ο αήθης, ο πανικόβλητος και ο απελπισμένος. Φαίνεται πως η πείνα της εξουσίας από τη μια, οι εσωτερικές συγκρούσεις και ο πανικός της ευθύνης για την διακυβέρνηση από την άλλη είναι μείγμα που παράγει παροξυσμό διαρκείας.
Η συγκυβέρνηση αγωνίζεται να ξεπεράσει σε ένταση τις κραυγές και απαντά στην αγριότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης με όπλο τον τρόμο. Τα πανηγυρικά σημαιάκια της ανεμίζουν ξεφτισμένα και με λίγη πειθώ, τα παράσημα στις στολές αποδείχθηκαν γρήγορα ψεύτικα και ο στρατός της, με χαμηλό το ηθικό επιστρατεύει το έσχατο όπλο : μπορεί η Ελλάδα ακόμη να σύρεται αλλά υπάρχει. Υπάρχει και μας το χρωστάει. Και ας αποδειχθήκαμε λίγοι, άδικοι και άτολμοι, εσείς ακόμη αντέχετε και μας χρειάζεστε για να αντέχετε. Χειρότερα από ποτέ, αλλά ακόμη εκεί.
Φαίνεται πως κανείς δεν έχει καταλάβει ότι και στο τέλος αυτού του πολέμου, όταν οι αριθμοί των ποσοστών και των βουλευτικών εδρών θα έχουν πια γραφεί, δεν θα μετράμε τους νικητές και τους ηττημένους. Θα κληθούμε να μετρήσουμε, όπως σε όλους τους πολέμους, τα εύκολα θύματα : τους Έλληνες και τους πολλούς.
Αλλά λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους στρατάρχες και τα επιτελεία τους. Φαίνεται πως σε αυτό τον πόλεμο δε θα βρουν εύκολα θύματα στην κοινωνία. Γιατί πολεμούν ερήμην της: οι Έλληνες ούτε διάλεξαν τον εκλογικό πόλεμο ούτε πολεμούν μαζί τους. Έχουν τις δικές τους σκληρές καθημερινές μάχες. Και παίρνοντας απόσταση από τον πετροπόλεμο, κοιτάζουν ήδη ανάμεσά τους ένα καινούριο Ποτάμι που ρέει.
Ζωή Αποστολοπούλου
RSS Feed