Σε αυτές τις αυτοδιοικητικές εκλογές παίξανε πολλοί το παιχνίδι του χαλασμένου τηλεφώνου των παιδικών μας χρόνων. Και από τις δύο γραμμές του τηλεφώνου : άλλα σκέπτεται η κοινωνία μας, άλλα άφησε να ακουστούν στις εκλογές και άλλα έφτασαν στα αυτιά των κομμάτων.
Στα αυτιά των κομμάτων έφτασε αυτό που ήθελαν μόνο να ακούσουν : η απήχηση της επικοινωνιακής τους πολιτικής. Αναλώνονται σε υπεραναλύσεις για τις επιλογές τακτικής και προσώπων και επιδίδονται σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να προβλέψουν το κομματικό τους μέλλον. Οι πολύπλοκοι κομματικοί μηχανισμοί καταλήγουν να τους μεταδίδουν με υποκειμενισμό τα μηνύματα της κοινωνίας, αλλοιωμένα και πάντοτε μέσα από το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος. Και, ως συνήθως, ξεχνούν ότι οφείλουν να εργάζονται για την κοινωνία και ότι την δική της αληθινή φωνή πρέπει να ακούνε για να μπορούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Η κοινωνία μας άφησε να ακουστεί αυτό που ένιωθε : πολλή απογοήτευση και πολλή οργή. Ο ένας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει και οι ακραίες αντιδημοκρατικές δυνάμεις ένιωσαν να ανακτούν την βίαιη δύναμή τους.
Είναι, όμως, καιρός να πούμε καθαρά, με τη σοβαρότητα του ενήλικα, όχι μόνο αυτά που νιώθουμε αλλά αυτά που σκεπτόμαστε ως κοινωνία. Ξέρουμε όλοι μας ότι η ψήφος μας είναι σοβαρό ζήτημα, δεν είναι σύνθημα που το πετάμε σε φέιγ βολάν ούτε ακραία κραυγή που εκτονώνει την οργή μας. Ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αναδεικνύουμε θα πρέπει να μπορούν να συνεργαστούν αύριο μεταξύ τους, για να παράγουν επιτέλους αποτελέσματα, πράγμα εξ ορισμού αδύνατο σε όσους δηλώνουν πολέμιοι της δημοκρατίας. Ότι η δύσκολη πορεία της χώρας μέσα στην Ε.Ε. μπορεί να είναι ευδόκιμη, εάν εργαστούμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, είναι όμως αδύνατη εάν δεν στοιχίζεται με την θεμελιώδη ενωσιακή αρχή της δημοκρατίας. Ότι η οργή, όταν δε συνοδεύεται από δημιουργικές πρωτοβουλίες δεν λύνει τα προβλήματά μας, τα πολλαπλασιάζει και τα αναπαράγει. Όσο τα προβλήματά μας δε λύνονται γεννούν καινούρια οργή και εγκλωβιζόμαστε σε φαύλο κύκλο στείρας απελπισίας.
Πρέπει τώρα πια, να προχωρήσουμε από την τυφλή οργή στη δημιουργική ευφυΐα και να ακούσουν καθαρά όλοι αυτό που πραγματικά είμαστε : αποφασισμένοι να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος με νέους άξιους ανθρώπους, συνεργασία, υπευθυνότητα και ρεαλισμό. Στο παιχνίδι αυτή τη φορά το τηλέφωνο δε θα είναι χαλασμένο.
Ζωή Αποστολοπούλου
Στα αυτιά των κομμάτων έφτασε αυτό που ήθελαν μόνο να ακούσουν : η απήχηση της επικοινωνιακής τους πολιτικής. Αναλώνονται σε υπεραναλύσεις για τις επιλογές τακτικής και προσώπων και επιδίδονται σε μία αγωνιώδη προσπάθεια να προβλέψουν το κομματικό τους μέλλον. Οι πολύπλοκοι κομματικοί μηχανισμοί καταλήγουν να τους μεταδίδουν με υποκειμενισμό τα μηνύματα της κοινωνίας, αλλοιωμένα και πάντοτε μέσα από το πρίσμα του κομματικού συμφέροντος. Και, ως συνήθως, ξεχνούν ότι οφείλουν να εργάζονται για την κοινωνία και ότι την δική της αληθινή φωνή πρέπει να ακούνε για να μπορούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους.
Η κοινωνία μας άφησε να ακουστεί αυτό που ένιωθε : πολλή απογοήτευση και πολλή οργή. Ο ένας στους δύο δεν πήγε να ψηφίσει και οι ακραίες αντιδημοκρατικές δυνάμεις ένιωσαν να ανακτούν την βίαιη δύναμή τους.
Είναι, όμως, καιρός να πούμε καθαρά, με τη σοβαρότητα του ενήλικα, όχι μόνο αυτά που νιώθουμε αλλά αυτά που σκεπτόμαστε ως κοινωνία. Ξέρουμε όλοι μας ότι η ψήφος μας είναι σοβαρό ζήτημα, δεν είναι σύνθημα που το πετάμε σε φέιγ βολάν ούτε ακραία κραυγή που εκτονώνει την οργή μας. Ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αναδεικνύουμε θα πρέπει να μπορούν να συνεργαστούν αύριο μεταξύ τους, για να παράγουν επιτέλους αποτελέσματα, πράγμα εξ ορισμού αδύνατο σε όσους δηλώνουν πολέμιοι της δημοκρατίας. Ότι η δύσκολη πορεία της χώρας μέσα στην Ε.Ε. μπορεί να είναι ευδόκιμη, εάν εργαστούμε με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, είναι όμως αδύνατη εάν δεν στοιχίζεται με την θεμελιώδη ενωσιακή αρχή της δημοκρατίας. Ότι η οργή, όταν δε συνοδεύεται από δημιουργικές πρωτοβουλίες δεν λύνει τα προβλήματά μας, τα πολλαπλασιάζει και τα αναπαράγει. Όσο τα προβλήματά μας δε λύνονται γεννούν καινούρια οργή και εγκλωβιζόμαστε σε φαύλο κύκλο στείρας απελπισίας.
Πρέπει τώρα πια, να προχωρήσουμε από την τυφλή οργή στη δημιουργική ευφυΐα και να ακούσουν καθαρά όλοι αυτό που πραγματικά είμαστε : αποφασισμένοι να διορθώσουμε τα λάθη του παρελθόντος με νέους άξιους ανθρώπους, συνεργασία, υπευθυνότητα και ρεαλισμό. Στο παιχνίδι αυτή τη φορά το τηλέφωνο δε θα είναι χαλασμένο.
Ζωή Αποστολοπούλου