Η Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστη και επέτειος της υιοθέτησης της Διεθνούς Συνθήκης για την Προστασία των Δικαιωμάτων όλων των Μεταναστών Εργατών και των μελών των Οικογενειών τους, βρίσκει την Ελλάδα να επιδεικνύει με αμηχανία την ταυτότητά της. Πρόσφατα υιοθετεί τον Κώδικα για τη Μετανάστευση και την Κοινωνική ένταξη με τον οποίο προσπαθεί όψιμα να οργανώσει την διοικητική διαχείριση των ανθρώπων που έρχονται ως μετανάστες στην Ελλάδα, ενοποιώντας τους 20 νόμους, τα 6 Προεδρικά Διατάγματα και τις 42 κανονιστικές πράξεις που ρύθμιζαν τις ζωές τους. Την ίδια ώρα, ο Συνήγορος του Πολίτη δέχεται με πολλαπλασιαστικούς ρυθμούς καταγγελίες για διακριτική και απάνθρωπη μεταχείριση και η Διεθνής Αμνηστία, σε πρόσφατη έκθεσή της, υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα πρέπει να σταματήσει να μεταχειρίζεται τους παράτυπους μετανάστες και τους αιτούντες άσυλο ως εγκληματίες και να εγκαταλείψει τις απαράδεκτες πρακτικές κράτησης.
Οι συγκυβερνώντες δηλώνουν, σήμερα, πλήρως ικανοποιημένοι από τον απολογισμό των προσπαθειών τους ενώ, άλλοι απερίσκεπτα φωνάζουν ότι οι λύσεις βρίσκονται στην ολοκληρωτική απαγόρευση εισόδου ή στην άνευ όρων υποδοχή μεταναστών. Άπαντες, κατ’ ουσίαν, απέχουν πολύ από το να επιτύχουν το ζητούμενο: την ομαλή κοινωνική ένταξη ανθρώπων μέσα σε ανθρώπους και την παραγωγή κοινωνικού πλούτου.
Απέναντι στις πολιτικές που εξαντλούνται στην επίδειξη αυταρέσκειας και στη ρηχή παραγωγή συνθημάτων εσωτερικής κατανάλωσης, παραμένει απολύτως αναγκαία η ουσιαστική, υπεύθυνη και ρεαλιστική άσκηση μεταναστευτικής πολιτικής, με αποτελεσματικούς, ευέλικτους, συνεκτικούς και ταχείς διοικητικούς μηχανισμούς σε εθνικό επίπεδο και αλληλέγγυο πολιτικό σχεδιασμό σε ευρωπαϊκό. Σε αυτή την κρίσιμη συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει στην Ευρώπη για την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου και μετανάστευσης, δεν έχουμε το περιθώριο να προσέλθουμε για ακόμη μία φορά απροετοίμαστοι και αμήχανοι.
Ζωή Αποστολοπούλου
Οι συγκυβερνώντες δηλώνουν, σήμερα, πλήρως ικανοποιημένοι από τον απολογισμό των προσπαθειών τους ενώ, άλλοι απερίσκεπτα φωνάζουν ότι οι λύσεις βρίσκονται στην ολοκληρωτική απαγόρευση εισόδου ή στην άνευ όρων υποδοχή μεταναστών. Άπαντες, κατ’ ουσίαν, απέχουν πολύ από το να επιτύχουν το ζητούμενο: την ομαλή κοινωνική ένταξη ανθρώπων μέσα σε ανθρώπους και την παραγωγή κοινωνικού πλούτου.
Απέναντι στις πολιτικές που εξαντλούνται στην επίδειξη αυταρέσκειας και στη ρηχή παραγωγή συνθημάτων εσωτερικής κατανάλωσης, παραμένει απολύτως αναγκαία η ουσιαστική, υπεύθυνη και ρεαλιστική άσκηση μεταναστευτικής πολιτικής, με αποτελεσματικούς, ευέλικτους, συνεκτικούς και ταχείς διοικητικούς μηχανισμούς σε εθνικό επίπεδο και αλληλέγγυο πολιτικό σχεδιασμό σε ευρωπαϊκό. Σε αυτή την κρίσιμη συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει στην Ευρώπη για την κοινή ευρωπαϊκή πολιτική ασύλου και μετανάστευσης, δεν έχουμε το περιθώριο να προσέλθουμε για ακόμη μία φορά απροετοίμαστοι και αμήχανοι.
Ζωή Αποστολοπούλου
RSS Feed