#topotami, #ekloges2015, #metanastefsi Ακολουθεί το βασικό κείμενο της ομιλίας μου στην εκδήλωση του ποταμιού για την διοικητική μεταρρύθμιση το Σάββατο 10/01/2014 στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. 
Οι καλοί διοικητικοί μηχανισμοί δοκιμάζονται και αποδεικνύουν την αξία τους σε δύσκολες συνθήκες και ανώμαλους δρόμους. Σαν αυτούς, από τους οποίους φτάνουν οι μετανάστες στην Ελλάδα. Διοικητική μεταρρύθμιση και μετανάστευση, λοιπόν. 

Και για να μιλήσουμε απλά, ας συμφωνήσουμε ότι έχουμε έναν προορισμό : την υλοποίηση της πολιτικής μας. Δηλαδή, να ασκήσουμε τέτοια μεταναστευτική πολιτική ώστε να πετύχουμε την κοινωνική ένταξη των μεταναστών με ταυτόχρονη παραγωγή κοινωνικού πλούτου, οικονομικού και πολιτισμικού για όλους. Προορισμός μας κοινωνική συνοχή και ανάπτυξη λοιπόν. Ας διαλέξουμε ότι θα πάμε οδικώς, πατώντας τα πόδια μας με ρεαλισμό στο έδαφος και όχι με υπόγειες διαδρομές σκοπιμοτήτων ή πετώντας στα σύννεφα μακριά από τον πραγματικό κόσμο. Πώς θα φτάσουμε, λοιπόν, με ασφάλεια και ταχύτητα στον προορισμό μας ;

Πρώτα, χρειαζόμαστε ένα καλό οδικό δίκτυο στο οποίο μπορείς να κινείσαι χωρίς να αγωνιάς πάνω από ένα προηγμένο gps ή έναν ταξιδιωτικό χάρτη γεμάτο ψιλά γραμματάκια. Με άλλα λόγια, χρειάζεσαι ένα σαφές, απλό και συνεκτικό νομοθετικό πλαίσιο. Σήμερα, μετά την υιοθέτηση του περιβόητου Κώδικα για τη Μετανάστευση και την Κοινωνική ένταξη, ισχύουν ακόμη άλλοι 15 νόμοι και 30 ερμηνευτικές εγκύκλιοι για τη μετανάστευση, υπάρχουν ακόμη 26 κατηγορίες αδειών διαμονής και εργασίας  και η λίστα μόνο των δικαιολογητικών που απαιτούνται κατά περίπτωση γεμίζουν 38 ολόκληρες σελίδες. Αυτό σημαίνει απλά ότι ο μετανάστης χάθηκε στον δρόμο και παράλληλα χάθηκαν πολλοί δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιώτες που υποχρεούνται να εφαρμόζουν το νομικό λαβύρινθο. Μόνο τον τελευταίο χρόνο έφθασαν στις Εισαγγελίες της χώρας μερικές εκατοντάδες υποθέσεις για παράβαση καθήκοντος ανύποπτων υπαλλήλων που δεν κατάφεραν να ελέγξουν τη νομιμότητα των αδειών παραμονής και εργασίας αλλοδαπών στη χώρα μας. Το ίδιο το κράτος γράφει νόμους και μετά δεν μπορεί να διαβάσει τα γράμματά του. Στην καλύτερη περίπτωση, αν κανείς μπορεί με επιείκεια να το θέσει έτσι, αυτός που κέρδισε είναι ο αναγκαίος δικηγόρος. Συνήθως, οι κερδισμένοι είναι τα κυκλώματα σύγχρονης δουλεμπορίας και εκμετάλλευσης μεταναστών, η εγκληματικότητα, η φτώχεια και η κοινωνική αποδόμηση με όλες τις αυτόματες συνέπειες στον κρατικό προϋπολογισμό, την αγορά εργασίας και κυρίως την αξιοπρέπεια και τον άνθρωπο. Όταν ο δρόμος με την άσφαλτο είναι μεγάλος και έχει πολλές διακλαδώσεις και στροφές, γιατί να μην κόψεις δρόμο από τον χωματόδρομο ; Πιο εύκολη η παρανομία όταν πρέπει να επιβιώσεις στην πολυνομία. Ας λύσουμε το θέμα οριστικά : τα παραδείγματα της Ιρλανδίας, της Ολλανδίας, της Μεγάλης Βρετανίας ακόμη και της Ισπανίας υιοθετούνται ως βέλτιστες πρακτικές  νομοθέτησης από τον Διεθνή Οργανισμό Εργασίας και την Unesco. Κατηγορίες αδειών διαμονής και εργασίας που μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και δικαιολογητικά που μετριούνται στα  δάχτυλα των δύο. Μειώνουμε στο 1/3 το διοικητικό κόστος αυξάνουμε κατά 53% την ταχύτητα της διαδικασίας υποδοχής. Φαίνεται πως οι λύσεις υπάρχουν και είναι ακριβώς εδώ, στα χέρια μας.

Αλλά, τώρα που φτιάχνουμε το δρόμο είναι σίγουρο ότι θα χρειαστούμε και ένα καλό αυτοκίνητο με έναν καλό κινητήρα που τα ελατήριά του δε θα πετάγονται και οι τροχαλίες του θα συνεργάζονται μεταξύ τους, δε θα σταματούν και δε θα σκοντάφτουν. Χρειαζόμαστε, δηλαδή, έναν καλά οργανωμένο, αποτελεσματικό και όχι δαπανηρό διοικητικό μηχανισμό παροχής υπηρεσιών. Συνεκτική  και αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική με ευελιξία στις μεταβαλλόμενες διεθνείς συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει με κατακερματισμένες και αποσπασματικές δράσεις. 

Μέσα σε αλαλαγμούς  και με τη μέθη του αίματος ξεκίνησαν οι προεκλογικές εκστρατείες. 
Ο Σύρριζα κραδαίνει τα όπλα και με οργή ετοιμάζεται να επαναστατήσει. Κατέρχεται στις δημόσιες αντιπαραθέσεις με ανθρωποφάγο διάθεση. Τόση που σε κάνει να σκέφτεσαι ποιος είναι αλήθεια αυτός που φοβάται. Είναι γνωστό ότι στις συγκρούσεις αγριότερος είναι ο αήθης, ο πανικόβλητος και ο απελπισμένος. Φαίνεται πως η πείνα της εξουσίας από τη μια, οι εσωτερικές συγκρούσεις και ο πανικός της ευθύνης για την διακυβέρνηση από την άλλη είναι μείγμα που παράγει παροξυσμό διαρκείας. 
Η  συγκυβέρνηση αγωνίζεται να ξεπεράσει σε ένταση τις κραυγές και απαντά στην αγριότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης με όπλο τον τρόμο. Τα πανηγυρικά σημαιάκια της ανεμίζουν ξεφτισμένα  και με λίγη πειθώ, τα παράσημα στις στολές  αποδείχθηκαν γρήγορα ψεύτικα και ο στρατός της, με χαμηλό το ηθικό επιστρατεύει το έσχατο όπλο : μπορεί η Ελλάδα ακόμη να σύρεται αλλά υπάρχει. Υπάρχει και μας το χρωστάει. Και ας αποδειχθήκαμε λίγοι, άδικοι και άτολμοι, εσείς ακόμη αντέχετε και μας  χρειάζεστε για να αντέχετε. Χειρότερα από ποτέ, αλλά ακόμη εκεί.
Φαίνεται πως κανείς δεν έχει καταλάβει ότι και στο τέλος αυτού του πολέμου, όταν οι αριθμοί των ποσοστών και των βουλευτικών εδρών θα έχουν πια γραφεί, δεν θα μετράμε τους νικητές και τους ηττημένους. Θα κληθούμε να μετρήσουμε, όπως σε όλους τους πολέμους, τα εύκολα θύματα : τους  Έλληνες και τους πολλούς. 
Αλλά λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους στρατάρχες και τα επιτελεία τους. Φαίνεται πως σε αυτό τον πόλεμο δε θα βρουν εύκολα θύματα στην κοινωνία. Γιατί πολεμούν ερήμην της:  οι Έλληνες ούτε διάλεξαν τον εκλογικό πόλεμο ούτε πολεμούν μαζί τους. Έχουν τις δικές τους σκληρές καθημερινές μάχες.  Και παίρνοντας απόσταση από τον πετροπόλεμο, κοιτάζουν ήδη ανάμεσά τους ένα καινούριο Ποτάμι που ρέει.

Ζωή Αποστολοπούλου